„Dzieci potrzebują przewodnictwa dorosłych (…). Rozwijają się źle w rodzinach i relacjach, w których nie mogą na nie liczyć” – słowa Jaspera Juula, europejskiego guru współczesnej pedagogiki i wychowania nie pozostawiają rodzicom wątpliwości: dziecko do prawidłowego rozwoju potrzebuje jasnych i czytelnych granic. Ale tam, gdzie są granice, jest też bunt. To jak orzeł i reszka – dwie strony tej samej monety: rozwoju. Fot. iStock Kiedy dziecko zaczyna się buntować? Gdyby uznać, że bunt to próba postawienia na swoim, należałoby powiedzieć, że w zasadzie – w pierwszych tygodniach po narodzinach. Ale pierwszy uświadomiony – i wyartykułowany – sprzeciw przypada na drugi rok życia. Bunt dwulatka. Dla części rodziców to przeżycie emocjonalne, porównywalne do czołowego zderzenia z ciężarówką: słodki „bobas” zamienia się w demona złości i uporu. Poranki zamieniają się w koszmar (jednym z najczęstszych objawów „buntu dwulatka” jest brak zgody na ubieranie), a wyjście do sklepu – w horror. Bunt dwulatka Mama ośmioletniego dziś Tomka doskonale pamięta chwile sprzed sześciu lat. Syn jeszcze nie mówił, więc nie słyszała nawet słowa „nie”, ale niezadowolenie i złość demonstrował z całą mocą: - Czerwone policzki, oczy załzawione, nieruchome spojrzenie, a po chwili wrzask, rzucanie się na podłogę, walenie w nią pięściami, kopanie. A to wszystko – nie wiadomo o co – wspomina. Napady złości powtarzały się co dwa, trzy tygodnie. Najgorsze było to, że Tomka nie dawało się w żaden sposób uspokoić. Co więcej – próba przytulenia czy przytrzymania go tylko przedłużała napad. – Psycholog poradziła nam, żeby odchodzić od niego na kilka kroków i po cichu mówić albo nucić ulubioną piosenkę. Nawet zza drzwi – mówi. Rada była dobra, bo napady złości stawały się coraz krótsze, po kilku miesiącach – zanikły. Tomek oszczędził jednak rodzicom tego, co zdarza się dość często innym dzieciom – podobnych napadów złości w miejscach publicznych, na przykład w sklepie czy na placu zabaw. Choć rodzice i sami pedagodzy i psychologowie używają pojęcia „bunt dwulatka”, jest to nieporozumienie. Napady złości są naturalnym etapem rozwoju małego człowieka, który w wieku 17-20 miesięcy zaczyna odkrywać, że stanowi całkiem odrębny byt. A ponieważ na ogół możliwości werbalne i psychiczne dwulatka wystarczają tylko do negacji – dwulatek tak demonstruje swoją niezależność. Chce sam się ubierać, jeść i robić wszystko po swojemu. Nie tylko pomoc, ale jakakolwiek ingerencja ze strony dorosłych przyjmowana jest negatywnie. Recepta? – Tylko spokój! – mówią zgodnie rodzice, którzy ten etap mają już za sobą. Trzeba zrozumieć i pamiętać, że dziecko niczego nie robi ani ze złośliwości, ani dlatego że jest niegrzeczne. Warto również zapamiętać, że postawą wobec buntu dziecka, czy to dwuletniego, czy nastoletniego nie powinna być konfrontacja, a – zrozumienie. Najprostszą metodą na „bunt dwulatka” są… uniki albo stwarzanie sytuacji, w której dziecko samo może dokonać wyboru (z punktu rodzica – pozornego). – Marysia nie chciała się ubierać. Uciekała na golasa po całym domu, a ja goniłam ją z bluzką w ręce. Do czasu, aż koleżanka podsunęła mi myśl, by do ubierania przynosić po dwie sztuki garderoby: dwie pary spodni, dwie bluzeczki, dwie pary skarpetek. Marysia tak się skoncentrowała na podejmowaniu decyzji, co chce włożyć, że zapomniała o tym, że wcale nie chciała się ubierać – wspomina swoje doświadczenia jedna z mam. A inna z doświadczonych matek mówi, że sposobem na bezproblemowe wyjście z domu (wcześniej były z tym kłopoty) było pytanie, którego pluszaka dziecko chce zabrać ze sobą. Ważne, żeby nie przesadzić w drugą stronę: dwulatek nie może dostać zbyt wielu opcji do wyboru, bo się pogubi i... wpadnie w złość. Dziecko w tym wieku potrzebuje poczucia, że jest samodzielne – ale na swoją miarę. Przeklęte słowo „nie” Inna, cenna dla rodziców nie tylko dwuletnich dzieci, rada, którą usłyszałam od psycholog z przedszkola mojego dziecka: – Zamknij oczy i powiedz: „Słonie nie skaczą po kanapie”. Co widzisz? Ze zdumieniem musiałam przyznać, że widzę kilka słoni, które robią dokładnie to, czego miały nie robić. I usłyszałam: – Gdy rodzic mówi do małego dziecka „nie skacz po kanapie!”, dziecko przetwarza komunikat dokładnie tak, jak ty. Naprawdę słyszy: „skacz po kanapie!”. I skacze. Dlatego zdecydowanie warto unikać słowa „nie” i próbować formułować komunikaty pozytywnie. Zamiast „nie skacz” – „usiądź”. Zamiast „nie wkładaj rąk do buzi!” – „trzymaj rączki na kolanach” itd. Kolejna kwestia – unikanie drażniących sytuacji. Jeśli rodzic planuje wyjście, albo zbliża się pora snu, warto dziecko stopniowo separować od interesujących bodźców – np. zabawy. Maluch łatwiej zaakceptuje wyjście, jeśli wcześniej np. odwiedzi z mamą czy tatą łazienkę albo pójdzie do kuchni, by napić się wody z kubeczka, niż bezpośrednio oderwany od układania klocków czy zabawy autkami. Bunt dwulatka nie trwa przez cały drugi rok życia. To dobra wiadomość. Gorsza jest taka, że wkrótce po nim, zwykle po kilku miesiącach, następuje… bunt trzylatka. Wielu psychologów podziela opinię, prezentowaną w jednej z najważniejszych książek psychologii rozwojowej „Rozwój psychiczny dziecka 0-10 lat” (Louise Bates Ames, Sidney M. Baker, Frances L. Ilg, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne), że rozwój psychiczny dziecka to sinusoida, w której okresy „buntu” (czy też raczej braku zgody) wobec otoczenia (nie tylko rodziców czy opiekunów), następują na zmianę z okresami spolegliwości, posłuszeństwa, grzeczności. Im dziecko starsze, tym mocniej chce manifestować swoją niezależność – większe ma też możliwości. Napady złości mogą trwać dłużej (choć robią na rodzicach na ogół mniejsze wrażenie niż napady złości dwulatka). Trzylatek, w przeciwieństwie do dwulatka, złości zaczyna używać świadomie – jako sposobu osiągnięcia celu, np. wymuszenia na rodzicach zakupu słodyczy czy zabawki. Może też używać złości jako instrumentu przyciągnięcia uwagi rodziców. To często się zdarza, gdy trzylatkowi rodzi się młodsze rodzeństwo. Złość, tupanie, krzyki – mogą nie być spowodowane rzeczywistymi emocjami a podświadomą kalkulacją: gdy dziecko jest niegrzeczne, mama i tata poświęcają mu uwagę i czas. Gdy jest grzeczne – nie. Wniosek? Opłaca się być niegrzecznym. W tym wieku (i jeszcze w następnych latach) dziecko potrzebuje uwagi i troski rodzica jak tlenu. Jakie są sposoby na złość i bunt trzy, czteroletniego dziecka? Po raz pierwszy wyraźnie pojawia się kwestia stawiania granic – choć rację mają ci pedagodzy, którzy mówią, że dziecku granice, na miarę etapu rozwoju, warto zacząć stawiać znacznie wcześniej. Niewątpliwie jednak w trzecim roku życia musi się dowiedzieć, że istnieją granice i zasady, i że krzykiem, płaczem i tupaniem nic się u rodzica nie wskóra. Ustępowanie dziecku pod wpływem demonstrowania przez nie niezadowolenia to najprostszy sposób na jeszcze więcej krzyków, płaczu i tupania w niedalekiej przyszłości. Psychologowie zgodnie twierdzą, że lepiej ograniczyć liczbę sztywnych zasad i granic, ale raz ustanowionych przestrzegać, niż np. mnożyć zakazy – i odpuszczać. Tak małe dzieci nie pojmują, co to są wyjątki – jeśli sami złamiemy zasadę (np. niekupowania zabawek w sklepie „na żądanie), odczytają to jako sygnał, że będziemy skłonni łamać ją także w przyszłości. Trzylatki na ogół są jednak dość potulne – w przeciwieństwie do czterolatków, które potrafią już świadomie testować trwałość granic, z których istnienia już sobie dobrze zdają sprawę. Dzieci w tym wieku demonstracyjnie wyrywają się starszym i uciekają, powtarzają zasłyszane na placu zabaw czy w przedszkolu brzydkie wyrazy. Część maluchów uwielbia się przechwalać i zmyślać. Zdecydowana większość – ignoruje polecenia dorosłych. Demonstrując złość, dziecko świadomie potrafi zniszczyć jakiś przedmiot (ważny dla rodzica albo nawet dla niego samego). Te dzieci, które uczęszczają do przedszkola, kopiują negatywne wzorce rówieśników lub starszych kolegów – obserwując reakcję dorosłych. Do słownika malucha powraca słowo: „nie”. Recepta? Z dzieckiem trzeba dużo rozmawiać, pokazywać mu pozytywne wzorce i nagradzać pozytywne zachowania. Nie chodzi o nagrody materialne – zabawki czy zwłaszcza (!) słodycze albo inne smakołyki, ale przede wszystkim o uwagę rodziców i bliskich. Dziecko powinno mieć świadomość, że skupia uwagę swoich najbliższych – przede wszystkim najważniejszych dla niego osób – gdy przestrzega granic i zasad, a nie wtedy, gdy je łamie. Jednocześnie czterolatek, który zasad nie przestrzega – powinien wiedzieć, że spotka go za to kara, albo raczej – że poniesie konsekwencję. Kara (konsekwencja) powinna być powiązana z przewinieniem i powinna nastąpić bezpośrednio po przewinieniu – tak małe dziecko nie będzie pamiętać, za co zostało ukarane. Karą, adekwatną do wieku, może być utrata drobnej przyjemności, na którą dziecko czeka – np. oglądanie bajki czy kilka minut gry na tablecie (jeśli rodzice dopuszczają takie rodzaje rozrywki). W przeddzień szkoły Po piątych urodzinach dziecko najczęściej daje rodzicom odetchnąć – jest spokojne, chętnie uczy się nowych rzeczy, na ogół jest posłuszne. Jednak po kilku miesiącach następuje koniec sielanki, i to jeden z najtrudniejszych okresów w życiu dziecka – również dlatego, że zbiega się z przygotowaniami do nowego, szkolnego etapu. Doświadczeni pedagodzy mówią, że sześciolatki niekiedy przypominają wyrośnięte dwulatki, bo nadużywają słowa „nie”. W przeciwieństwie do dwulatków mają jednak już obowiązki – np. zajęcia zerówkowe czy wręcz szkolne, więc i więcej okazji do demonstrowania buntu. Podobnie jak dwulatkiem, sześciolatkiem targają bardzo silne emocje – nietrudno w tym wieku o prawdziwą eksplozję złości. Wielu rodziców (zwłaszcza mam) właśnie w tym okresie słyszy po raz pierwszy od dziecka: „Nienawidzę cię! Nie kochasz mnie! Jesteś najgorszą mamą na świecie!” Za chwilę dziecko będzie się chciało do mamy przytulić i szepnąć, że ją bardzo kocha. Charakterystycznym rysem buntu sześciolatka jest też postawa roszczeniowa – dziecko nie przyjmuje do wiadomości, że czegoś nie może zrobić, czegoś nie może dostać, albo – musi na to poczekać. Dzieci, których rodzice są w gorszej ekonomicznej sytuacji niż rodzice kolegów, po raz pierwszy doświadczają uświadomionych negatywnych emocji związanych z tym, że nie mają tak samo ładnych zabawek (albo nie mają ich tak wielu) czy nie mogą się pochwalić własnym pokojem etc. Dla sześciolatka po raz pierwszy punktem odniesienia stają się koledzy i grupa, w której chciałby być taki jak wszyscy. Dla sześciolatka wyróżnianie się z grupy to prawdziwy dramat (i taki stan utrzymuje się na ogół przez kilka kolejnych lat). Sześciolatek to konformista – i oczekuje od rodziców pomocy w tym, by być taki sam jak wszyscy. Elementem buntu sześciolatka jest też kłamstwo, nieprzyznawanie się do winy, omijanie prawdy. Receptą – znów – jest mądra rozmowa z dzieckiem. W sytuacjach konfliktowych (uwaga w dzienniczku, czy wiadomość od nauczyciela o negatywnym zachowaniu, zaobserwowany konflikt na placu zabaw etc.) najlepszą metodą jest zadawanie pytań, w których rodzic nigdy nie zakłada z góry winy dziecka, nawet jeśli wie, że prawdopodobnie taka zaistniała. Dziecko musi mieć szansę przedstawienia swojej wersji zdarzeń, a mądre poprowadzenie „dochodzenia”, jeśli rzeczywiście dziecko jest winowajcą, powinno doprowadzić do tego, że samo zrozumie, powie i uzna swoją winę. W wieku siedmiu i ośmiu lat dzieci nie stają się „aniołami”, ale okresy buntów są wyraźnie krótsze, a przede wszystkim – w zasadzie nie dochodzą nowe zachowania, za wyjątkiem nasilenia kłamstw. Mogą się pojawić także drobne kradzieże, które również nie świadczą o tym, że dziecko jest zdemoralizowane i zasługuje na potępienie. Ważniejsza od samego faktu kradzieży (np. drobnych kwot z portfela rodziców) jest reakcja, z jaką spotka się dziecko. Cezurą w rozwoju dziecka jest wiek dziewięciu-dziesięciu lat. Dziecko jeszcze przez kilka lat nie będzie nastolatkiem, ale zaczyna zachowywać się dokładnie tak, jak nastolatki dwadzieścia, trzydzieści lat temu. Wahania nastroju, niechęć do wykonywania poleceń rodziców (nawet jeśli w szkole dziecko posłusznie wykonuje polecenia nauczycieli), nadużywanie słowa „nie”, dążenie do względnej izolacji (dziecko lubi przebywać w swoim pokoju, zakłada słuchawki podczas rodzinnych wypraw samochodowych, woli przebywać z kolegami niż z rodzeństwem etc.). Dlaczego tak się dzieje? Po pierwsze, psychologowie i lekarze obserwują, że w ostatnich kilkunastu latach dzieci zaczęły wcześniej wchodzić w okres dojrzewania. Dotyczy to zarówno sfery fizycznej, jak i psychicznej – bo obie powiązane są z hormonami. Po drugie, nadmiar bodźców. Dzieci wcześniej (niestety) zaczynają oglądać filmy i programy przeznaczone dla nastolatków, czasem sięgają też po gazety dla nastolatków. Czerpią z nich wzorce zachowań, które dorośli przypisują młodszej młodzieży (12-14 lat). Jak wspierać dziecko przeżywające bunt Podstawową kwestią jest redefiniowanie granic. Dziewięcio, dziesięciolatek nie chce być traktowany jak maluch. Rodzice powinni to uznać. Najlepszą metodą jest wspólne określenie, co jest dozwolone, a co jest zabronione. – Zrobiliśmy rodzinną naradę – wspomina tata Alka i Anki, dziesięcioletnich, od niedawna, bliźniąt. – Dzieci chciały pozwolenia na gaszenie światła o bo koledzy oglądają filmy wieczorem i przesunięcia z na pory powrotu do domu od kolegów z bloku. Po długiej naradzie zgodziliśmy się, że w tygodniu światło gaśnie o piątki są przeznaczone na wieczorne kino domowe, zaś w sobotę mogą siedzieć nad książką, grą czy zabawą do Podpisaliśmy w tej sprawie kontrakt, wisi na lodówce. Zachowanie dziecka w tym wieku, na przykład niekontrolowane wybuchy złości czy wręcz przeciwnie, apatia, zamykanie się w sobie, może być spowodowane sytuacją w grupie rówieśniczej, w szkole lub poza nią. Psychologowie podpowiadają, że rolą rodzica jest zawsze dotarcie do sedna problemu – czego bez bliskości i bez rozmowy z dzieckiem nie da się osiągnąć. I że priorytetem jest utrzymanie bliskich i dobrych relacji z dzieckiem, a nie wymuszenie i wyegzekwowanie poprawnego zachowania. Nieocenioną pomocą dla rodziców dzieci oraz nastolatków jest znana na całym świecie książka Faber Adele, Mazalish Elaine „Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły” oraz pozostałe poradniki tych autorek (osobna jest poświęcona nastolatkom). Warto po nie sięgnąć znacznie wcześniej, żeby dowiedzieć się, że dziecko potrzebuje rodzica-słuchacza (a nie komentatora czy krytyka), że tanie pochwały wcale nie budują jego poczucia pewności siebie, że zarówno dziecko, jak i rodzic mają prawo do negatywnych emocji – z którymi można sobie poradzić bez ranienia drugiej osoby. Gdy dziecko zbliża się do etapu nastolatka, świadomy rodzic powinien wiedzieć, że czeka go – prawdopodobnie – okres ostatecznego buntu. Ostatecznego, czyli poprzedzającego ukształtowanie się w pełni niezależnego, świadomego człowieka. Albert Camus, filozof i pisarz, twierdził „świadomość rodzi się wraz z buntem”. Bunt może mieć wymiar negatywny (eksperymentowanie z używkami, wyzywający strój, poszukiwanie kontaktu z subkulturami, dobór nieakceptowanych przez rodziców znajomych, prowokacyjne przekraczanie zasad ustalonych w rodzinie), jak i pozytywny (angażowanie się w działalność charytatywną kosztem np. obowiązków domowych czy szkolnych, stawianie sobie ekstremalnie wysokich wymagań i dążenie do wyznaczonego celu bez względu na okoliczności etc.). Nie ma jednego scenariusza na czas buntu nastolatka. Rodzice dorosłych już dzieci bardzo często mówią, że na to jak będzie on przebiegał ogromny wpływ ma to, jak radzili sobie we wcześniejszych kryzysowych etapach. Dziecko, z którym rodzice wcześniej potrafili się porozumieć i go wysłuchać, zwykle (choć nie zawsze) ostatni etap buntu przechodzi dużo spokojniej. Ale reguły nie ma, bo na bunt starszego nastolatka ogromny wpływ mają też czynniki zewnętrzne – np. środowisko kolegów, szkoła, zainteresowania. Młody człowiek nadal potrzebuje norm i zasad. I to nie tylko po to, by mieć się przeciw czemu buntować i co łamać. Są one punktem odniesienia, drogowskazem moralnym. Ale aby taką rolę spełniały, muszą być wcześniej przez dziecko przyjęte w sposób świadomy (a nie narzucone wyłącznie przez autorytet rodzica). Aby dziecko mogło się buntować bezpiecznie – dla samego siebie, dla rodziny i dla otoczenia – od początku musi być traktowane jak osobny byt, jak podmiot, a nie przedmiot wychowania. Od pierwszych miesięcy życia rodzice muszą akceptować odrębność dziecka a bunt przeciw nim traktować jako pożądany (choć wymagający ujęcia w ramy) etap rozwoju. Przy pisaniu tekstu korzystałam z książek: Robert MacKenzie „Kiedy pozwolić? Kiedy zabronić? Jasne reguły pomagają wychować” GWP, Gdańsk 2001 Jesper Juul „Życie w rodzinie”, Wydawnictwo MiND Faber Adele, Mazalish Elaine „Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły”

nowika Newbie Wiadomości: 18 Witam, zanim odpisze Pani profesor pozwolę sobie wkleić informacje dotyczące zaburzeń ze spektrum autyzmu (źródło - strona jednej z mam chłopca z autyzmem). Objawy autyzmuNależy pamiętać, że pojedynczy objaw występujący u dziecka nie jest równoznaczny z występowaniem autyzmu, lecz występowanie kilku (nie wszystkich!) z opisanych poniżej jest już wskazaniem do bardziej wnikliwej obserwacji dziecka. Nie ma dwóch identycznych autystów, każdy ma inne deficyty i dysfunkcje na różnym poziomie Deficyty i dysfunkcje w porozumiewaniu się – zarówno werbalnym, jak i niewerbalnym:• nie gaworzy, nie wskazuje, nie wykonuje świadomych gestów po pierwszym roku życia,• nie mówi ani jednego słowa w wieku 16 miesięcy,• nie składa słów w pary w wieku 2 lat,• brak reakcji na własne imię, niewykonywanie poleceń,• niewskazywanie przedmiotów na polecenie (wydaje się, że dziecko jest głuche),• niewskazywanie obrazków w książeczkach,• dziecko nie lubi gdy ktoś mu czyta, zamyka książeczkę lub usta czytającego,• branie ręki dorosłego by coś nią pokazać – dziecko nie posługuje się własnym Nieprawidłowości w rozwoju społecznym, zwłaszcza w zdolności do uczestniczenia w naprzemiennych interakcjach społecznych:• ignorowanie ludzi, dziecko bierze rękę rodzica by coś mu podać, wchodzi po mamie by coś zdobyć, nie traktuje jej jak osoby z którą można wejść w interakcje,• nieinteresowanie się innymi dziećmi, preferowanie samotnych zabaw,• niewyciąganie rąk do ludzi,• nieuśmiechanie się, nieodwzajemnianie uśmiechu, bądź wybuchanie śmiechem nieadekwatnie do sytuacji,• dziecko z autyzmem nie lubi bawić się w chowanego lub w „A ku-ku”,”kosi-kosi” ,• brak naśladowania – nie naśladuje ruchów ciała, odgłosów,• brak kontaktu wzrokowego bądź ten kontakt jest krótki i wymuszony;• bierność – siedzi spokojnie, nie domaga się uwagi,• nieposzukiwanie pocieszenia i nieoferowanie go innym – brak empatii, np. gdy dziecko się uderzy lub przestraszy nie przychodzi by się pożalić,• nieposzukiwanie kontaktu z innymi osobami w celu dzielenia emocji – dziecko z autyzmem nie pokazuje, że coś go interesuje, że coś mu się podoba,• małe zainteresowanie kontaktem fizycznym z innymi osobami – dziecko nie lubi się przytulać, a gdy jest brane na ręce wygina się i sztywnieje,• brak zabaw „na niby” - już 18 miesięczne dziecko powinno kłaść lale spać, dać jej jeść, pić z kubeczka, udawać, że rozmawia przez sztywnych wzorców zachowania, aktywności i zainteresowań:• niewłaściwy sposób wykorzystywania przedmiotów, nietypowa zabawa niezgodna z przeznaczeniem zabawki, np. bawi się samochodzikiem wpatrując się w jego koła lub odwraca samochód i rusza kołami – może to trwać bardzo długo-kilka godzin,• przybieranie nietypowych póz,• noszenie przedmiotów bez których nie wyobraża sobie życia,• silna potrzeba identyczności w otoczeniu (zawsze wybiera tą samą drogę, wszystko musi stać w określonym miejscu i nie można tego przestawić, nie lubi zmian w rozkładzie dnia).3) Zaburzenia związane z przetwarzaniem bodźców sensorycznych:• niezwykłe zainteresowania wzrokowe – lubi oglądać TV z bliska, wpatruje się w słońce, żarówki lub lustra, wertuje książeczki nie oglądając obrazków, mruży oczy, wpatruje się w pyłki, cienie, światło padające na ziemię, macha rączkami przed oczami, kiwa się, kręci w kółko, wpatruje w jeden punkt lub wirujące przedmioty,• nietypowe reakcje na dźwięki – boi się odkurzacza, suszarki do włosów, wiertarki czy innych urządzeń, zatyka i odkrywa uszy, lubi zabawki dźwiękowe i bawi się nimi cały czas,• brak reakcji na ból, zimno lub gorąco,• nietypowa reakcja na dotyk: nie lubi być głaskane, przytulane lub uwielbia się mocno przytulać, wciskać w ciasne przestrzenie, być ugniatane poduszkami. Nie lubi obcinać paznokci, smarowania twarzy kremem, mycia głowy, nie lubi nosić ubrań – rozbiera się, chodzi na palcach lub pociera dłońmi lub stopami o powierzchnie specyficznej fakturze,• zachowania autoagresywne – dziecko może się gryźć, szczypać, wyrywać włosy, wkładać palce do oczu,• nietypowa reakcja na zapachy, nadwrażliwość smakowa – wybiera tylko niektóre potrawy, wącha rzeczy które mają intensywny zapach, jada rzeczy niejadalne, często trzyma coś w buzi lub obwąchuje, gryzie wśród zachowań, które powinny wzbudzić w nas pewne zaniepokojenie z pewnością warto wymienić:• nie reagowanie na własne imię,• izolowanie się od otoczenia,• brak chęci do zabaw z innymi dziećmi,• brak twórczości podczas zabawy,• wrażenie, że dziecko woli kontakt z przedmiotami niż z ludźmi,• unikanie kontaktu wzrokowego lub jego szybkie przerywanie,• wrażenie, iż nasze dziecko raczej patrzy „przez osobę” niż na nią,• brak mowy lub używanie słów pozbawionych znaczenia, np. itititi, tirli tirli,• powtarzanie wyrazów, a więc już wcześniej wspominane tzw. echolalia,• dziwne, niepokojące zachowania takie jak: wprawianie w ruch obrotowy przedmiotów, kręcenie się w kółko, bądź kiwanie czy huśtanie, długie skupianie się na otwieraniu i zamykaniu drzwi, drzwiczek• brak spontanicznego poruszania się,• chodzenie na palcach,• układanie przedmiotów w rzędy w zabawie,• bardzo mało rozbudowane zabawy jak na wiek dziecka,• trudność w pokazywaniu części ciała na polecenie,• bardzo ruchliwe dziecko nie mogące skupić się na niczym dłużej,• brak poczucia strachu przed spadnięciem z wysokości,• machanie przed oczami palcami lub innymi przedmiotami• okazywanie sprzeciwu w stosunku do jakimkolwiek zmian w rutynie,• nadwrażliwość na dotyk, dźwięk, smak czy zapach,• brak reakcji na ból lub podwyższony poziom odczuwania bólu,• mechaniczne oglądanie książeczek, nie zwracanie uwagi na obrazki a jedynie przewracanie kartek• dziecko jest bardzo ruchliwe, nie może się skupić się na niczym dłużej• wybiórcze jedzenie, nietolerowanie stałych pokarmów, niechęć prze jedzeniem owoców czy warzyw• wspinanie się po przedmiotach, chodzenie maniakalne po schodach• niechęć do przytulania się,• szczególne przywiązanie do jednej rzeczy, zabawki,• sprawianie wrażenia głuchego albo niedosłyszącego,• specyficzne reagowanie na pewne rodzaje bodźców, np. na określone dźwięki,• odnosimy wrażenie, że nasze dziecko zna przeznaczenie zabawek, ale nie wie, co z nimi robić – czasami układa je w określonej kolejności (na przykład wrzuca klocki do pudełka zawsze w tym samym porządku, kolorami, kształtami, wielkością itp., idąc zostawia „ślad” w postaci porozkładanych zabawek,• brak umiejętności pokazywania palcem tego czego chce, jeśli czegoś potrzebuje, to najczęściej ciągnie za rękę dorosłego,• Ocieranie się o przedmioty, chowanie się w ciasnych ”schowkach”.Jednak jeszcze raz pragniemy podkreślić, by być świadomym, iż u dziecka mogą wystąpić jedynie niektóre z powyżej wymienionych objawów . Niektóre dzieci cierpiące na autyzm, np bardzo lubią się przytulać, dużo mówią, choć nie zawsze poprawnie i wcale nie mają nasilonych dziwnych zachowań. Zatem należy pamiętać, że u niektórych dzieci objawy mogą być mocno nasilone, a u innych z kolei, mogą być bardzo słabo widoczne a wręcz trudne do wychwycenia.

Tenznany aktywista gejowski został skazany za molestowanie synka swoich przyjaciół, którzy zostawiali dziecko pod jego opieką. Proceder miał miejsce niemal od urodzenia chłopca do momentu, gdy skończył cztery lata. Podczas molestowania Rennie robił zdjęcia i nakręcał filmy, które przekazywał innym członkom pedofilskiej siatki.

bunt u 10 miesięcznego dziecka ?? - do Forum Kobiet To miejsce zostało stworzone dla pełnoletnich, aktywnych i wyjątkowych kobiet, właśnie takich jak Ty! Otrzymasz tutaj wsparcie oraz porady użytkowniczek forum! Zobacz jak wiele nas łączy ... Strony 1 Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź Posty [ 3 ] 1 2015-08-14 08:05:30 olivka00 Przyjaciółka Forum Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-10-30 Posty: 1,449 Temat: bunt u 10 miesięcznego dziecka ?? 10 miesięczna córka chyba przechodzi pierwszy bunt, ale czy to nie za wcześnie?Kiedy chcę jej zabrać mój telefon albo pilot, czy cokolwiek zaczyna krzyczeć, płakać, walić nogami o podłogę i wygina się w łuk... To samo jest gdy wyciągam ją z kąpieli, a już nie wspomnę o zmianie pampersa.... to walka a nie postępować w takich sytuacjach? 2 Odpowiedź przez bbasia 2015-08-14 11:26:09 bbasia Redaktor Działu Psychologia Nieaktywny Zarejestrowany: 2013-06-12 Posty: 3,001 Odp: bunt u 10 miesięcznego dziecka ?? Robić spokojnie swoje. Dziesięciomiesięcznemu dziecku za bardzo nie wytłumaczysz - możesz oczywiście mówić, że "nie wolno" żeby dziecko się zapoznało i oswoiło z tym pojęciem. Ale przewinąć musisz. Zabrać rzecz niebezpieczną czy nieodpowiednią dla małych rączek musisz. Ignoruj krzyki. Bo innego wyjścia nie masz. "W związku z tym, że wraca moda na rzeczy retro mam nadzieję, że zdrowy rozsądek i inteligencja znowu wrócą do łask." 3 Odpowiedź przez LeeBee 2015-08-15 12:22:44 LeeBee 100% Netkobieta Nieaktywny Zarejestrowany: 2009-12-15 Posty: 3,011 Odp: bunt u 10 miesięcznego dziecka ??Normalne, że dziecko płacze i protestuje kiedy zabierasz jej coś czym się akurat bawi. Taki płacz trzeba ignorować i robić swoje. Choć myślę, że na ten moment możesz córce podsuwać inne przedmioty zanim zabierzesz np. telefon, robić podmianki. Z kolei żeby zmiana pampersa nie była katorgą również proponuję na ten czas dawać coś czym córka się zajmie (u mnie to są najczęściej przedmioty zakazane) Posty [ 3 ] Strony 1 Zaloguj się lub zarejestruj by napisać odpowiedź Zobacz popularne tematy : Mapa strony - Archiwum | Regulamin | Polityka Prywatności © 2007-2021

Większość rodziców, którzy szukają sposobów, jak wspierać manualny rozwój dziecka rocznego i dziecka w wieku 2-3 lata, organizuje aktywności z farbami, kredkami i ciastoliną. Tymczasem już w ciągu pierwszego roku życia twoja pociecha powinna osiągnąć 4 kluczowe umiejętności w tym zakresie, a mając 18 miesięcy – piątą.

Ogólnieprzyjmuje się, że dawkowanie witaminy D3 powinno odbywać się według następujących zasad: dzieci od urodzenia do 6 miesiąca życia - 400 IU/dobę. od 6 do 12 miesiąca życia - od 400 IU/dobę do 600 IU/dobę - w zależności od spożycia witaminy D z posiłkami (np. mleko modyfikowane) dzieci od 1 do 18 roku życia - w

14-miesięczne dziecko potrafi już chodzić, chociaż nadal zdarza mu się nieoczekiwanie upaść. Zaczyna rozwijać swoją niezależność i potrafi mocno akcentować swoje niezadowolenie. Dziecko w tym wieku jest ciekawe świata i ludzi. Co jeszcze potrafi maluszek na tym etapie rozwoju? 14. miesiąc życia to czas, kiedy twoja pociecha wyraża swoją niezależność. Nie dziw się, gdy ciągle będziesz słyszeć od niego słowo „nie”. Jest to także okres, w którym maleństwo bacznie obserwuje pozostałych domowników i stara się dołączyć do wspólnego życia przez wykonywanie prostych dziecko – rozwój emocjonalny Maluszek w tym okresie bardzo często się sprzeciwia. Nie zdziw się, gdy często będzie ci mówił „nie” – powtarza to słowo świadomie, ale nie robi ci na złość. Jest to jego pewna deklaracja niezależności. Chociaż zapewne rodzicom jak i innym domownikom nie ułatwia to codziennego funkcjonowania. Ten etap jednak jest jak najbardziej naturalny, podobnie jak bunt dwulatka, który jest znakiem, że twoje dziecko rozwija się maluszek jest też ciągle zainteresowany zwierzętami. Twoje dziecko może przez długi czas oglądać chomika w klatce, rybki w akwarium, czy bawiące się psy i koty. Pamiętaj też, aby nie ograniczać dziecku kontaktu ze zwierzętami. Zarówno kot jak i pies ni są tylko dobrymi kompanami do wspólnej zabawy z maluszkiem, ale także okazują się bardzo troskliwymi dziecko w 14. miesiącu życia uczy się także wspólnego życia z innymi domownikami. Nie tylko potrafi zrozumieć wydawane mu proste polecenia, ale także je wykonać. Dzięki temu szybko włącza się we wspólne życie rodziny. W tym okresie ważne, aby nie ograniczać maluszka w tym czasie, pozwól mu wrzucić skarpetki do pralki, czy pustką butelkę do dziecko – rozwój intelektualnyZasób słów twojego maluszka jest już naprawdę spory. Fakt, że większość słów nie jest zrozumiała, ale jest to duży progres. Natomiast wyraźnie wypowiada słowa „mama” i tata” chociaż nie zawsze mówi je po to, aby przywołać rodziców. Niektóre 14-miesięczne pociechy mogły stracić entuzjastyczny zapał do mówienia. Nie martw się, jeśli tak a twoje dziecko – jest to całkowicie normalnie na tym etapie synek lub córeczka jest także bardzo ciekawe świata. Nie potrafi przejść obojętnie obok nowego przedmiotu, szczególnie gdy jest to zabawka. Musi dotknąć dosłownie tym czasie maleństwo może także dokonać pewnych zniszczeń w domu. Pamiętaj, że nie robi ono tego świadomie. Po prostu twoje maleństwo nie potrafi opanować impulsów, aby coś ściskać, chwytać, czy trącić. To właśnie dzięki tym zniszczeniom i eksperymentom, twoja pociecha się dziecko – rozwój fizycznyWiększość dzieci w 14. miesiącu życia woli już chodzić niż raczkować. Z dnia na dzień, chodzenie wychodzi mu coraz lepiej, ale oczekiwane upadki na tyłek zdarzają się już coraz w trakcie chodzenie kiwa się na boki, a stopy stawia na zewnątrz. To także jest normalne. Chodzenie jak kaczuszka pozwala utrzymać dzieci potrafią już także przespać całą noc bez karmienia. Jeśli twoja pociecha wybudza się na nocne karmienie, nie robi tego z powodu głodu, ale z przyzwyczajenia. Jeśli nie zrezygnowałaś jeszcze z karmieniem w nocy jest to najwyższa pora. Pamiętaj, że nocne jedzenie powoduje u maluszków nie tylko próchnicę, ale także nadwagę oraz dziecko a mycie zębówW 14. miesiącu życia dziecko powinno mieć myte zęby dwa razy. Najlepiej rano i wieczorem. Ząbki maluszka powinny być także czyszczone po tym jak zje coś klejącego lub/ i to także moment, w którym należy pociechę zachęcać do picia z kubeczka. Butelki sprzyjają nie tylko wadom zgryzu, ale może przyczynić się do rozwoju próchnicy butelkowej. Powyższa porada nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku jakichkolwiek problemów ze zdrowiem należy skonsultować się z lekarzem.

• ፃсե жխ
  • Հе чяդ аг φուነмաреኯу
  • Ф ալовс τ ቶсри
• Оዱе шащ θቶէщоτ
  • Կислыթաхቯ գ
  • Фኀድի оփиγዩφэ
  • И ψዑшапро аσը ኄαጅатትξоፃа
• Диλևщуኼа ոсугևጯаπ
• Ще ςолዞգу ቾዠслեщ